Inhoudsopgave
Jo Bronckers, die afgelopen juni 92 jaar werd, is al tachtig jaar muzikant. Hij heeft bij ontelbare fanfares en harmonieën gespeeld. Sinds 2012 is hij actief bij Fanfare Sint Hubertus in Oud Caberg. Zijn eerste optreden was in de eerste grote stadsprocessie in Maastricht na de Tweede Wereldoorlog. Op 18 mei 1945 liep hij vol trots te spelen op zijn eufonium (een soort tenortuba) door de straten van Maastricht. Hierna zouden nog vele uitvoeringen volgen.
“Mijn vader speelde in die tijd althoorn bij Harmonie Sint Cecilia in Wittevrouwenveld, later bekend als De Gele Rijders”, vertelt Jo. “Gedurende de oorlog waren de instrumenten verstopt op zolder van de Onze-Lieve-Vrouw-van-Lourdeskerk. Na de oorlog werden ze van zolder gehaald en werd de harmonie heropgericht. Toen de stadsprocessie eraan kwam, zei mijn vader ‘je mag mee’. Ik was toen 11 jaar en het was bijzonder om samen met mijn vader te spelen.”
‘De Acht Zaligheden’
Jo werd op 6 juni 1933 geboren in ‘De Acht Zaligheden’. Dat was vroeger een buurtje van acht woningen ten oosten van de Sint-Lambertuskerk. Tegenwoordig is het een straat in de wijk Brusselsepoort. “Al snel na mijn geboorte zijn we verhuisd naar Wittevrouwenveld, waar mijn vader een van de metselaars van de kerk was.”
Muziek loopt als een rode draad door het leven van Jo. “Ik vind het amusant om muziek te maken. Ik maak veel liever muziek dan op vakantie gaan”, zegt hij lachend. “De kameraadschap is geweldig, het is een zeer sociale bezigheid. Eenzaamheid ken ik dan ook niet.” Nog iedere dag oefent Jo op zijn tuba. Soms een half uur, andere keren een uur. “Dat is wel nodig. Toen ik nog wat jonger was, repeteerde ik zelden thuis. Maar nu moet ik toch tussen de repetities bij de fanfare, de vingers soepel houden.” Zijn hoge leeftijd is overigens niet aan hem te merken, hij oogt kwiek. Alleen twee hoorapparaatjes verraden wellicht iets. “Als ik die uitdoe, hoor ik niet meer wat je zegt, maar als ik ze in mijn oren heb, hoor ik nog iedere verkeerde noot die gespeeld wordt.”
Kartrekker
Jo heeft zijn hele leven in de bouw gewerkt. Het is een man met twee rechterhanden. “Toen ik veertien jaar was, zei mijn vader dat ik van school af moest. ‘Het wordt tijd dat jij gaat werken’, zei hij. Ik verdiende destijds 18,75 gulden per week. Thuis hadden we het niet breed en er was zeker geen geld voor de muziekschool. Inmiddels is hij qua leeftijd het oudste lid van Fanfare Sint Hubertus. “We zijn enorm trots op hem en vereerd dat we iemand van 92 jaar met 80 jaar ervaring als muzikant in ons midden hebben”, zegt voorzitter Frans Jozef Jansen. “Ik denk dat je niet veel verenigingen in Maastricht zult vinden met een actief lid van die leeftijd. Hij is een inspiratie voor onze jongere leden en draagt de vereniging een warm hart toe. Naast het spelen doet hij, ondanks zijn leeftijd, nog alles binnen de fanfare. Hij sleept met stoelen tijdens repetities en verplaatst de dikke trom als anderen dat niet lukt. Regelmatig is Jo ook de kartrekker als er zaken geregeld moeten worden.”
Mentor
Als je tachtig jaar muziek maakt, zul je ook wel een tikkeltje eigenwijs zijn richting dirigenten? “Oh, nee”, zegt Jo met nadruk. “Bij mij heeft de dirigent het altijd voor het zeggen.” En zijn mooiste stuk dat hij ooit gespeeld heeft? “Ik heb zoveel mooie stukken gespeeld, ik zou het echt niet weten”, zegt Jo. Misschien zijn optreden, samen met 400 andere muzikanten, bij de concerten van André Rieu op het Vrijthof? “Ja, dat was wel heel bijzonder, maar om heel eerlijk te zijn waren dat niet zo’n moeilijke stukken”, vertelt hij met ondeugende ogen.
Tot slot, wat is het recept om 92 jaar te worden en nog midden in het leven te staan? “Een goede engelbewaarder hebben”, zegt Jo Bronckers onmiddellijk. “Ik ga zo ook zo lang als het kan door met muziek maken.”
Maurice van der Linden
Van onze partner
Van onze partner
