Klimaatdoel afkopen, maar energie-armoede eigen inwoners

Inhoudsopgave

Maastricht is tomeloos ambitieus als het gaat om klimaatbeleid. De stad wil in 2030 al klimaatneutraal zijn, terwijl het Rijk dat pas verlangt in 2050. De ambities gaan zelfs zover, dat Maastricht geld gaat uitgeven om het teveel aan uitstoot dat er in 2030 nog is, af te kopen. Zo kun je beweren dat je je doelen gehaald hebt. Ondertussen kampen één op de tien huishoudens in de stad met energie-armoede. Ze kunnen het verwarmen van hun huis eigenlijk niet meer betalen.

OPINIE

Het afkopen van het teveel aan uitstoot kan bijvoorbeeld door te betalen om elders in de wereld bomen te planten of mee te betalen aan maatregelen waardoor elders de uitstoot afneemt. Die besparing aan uitstoot mag je als Maastricht dan vervolgens aftrekken in je eigen klimaat-rekensom. Et voilà: als je maar bereid bent de beurs te trekken, kun je klimaatneutraliteit kopen.

Het is een politieke keuze van de stad om te bepalen dat de stad twintig jaar eerder dan verplicht al klimaatneutraal wil zijn. De stad investeert daar ook fors in. Het bezit aan onroerend goed wordt voor meer dan 123 miljoen euro verduurzaamd. De stad vervangt versneld zijn wagenpark door elektrische auto's. En zo zijn er tal van maatregelen om klimaat-neutraal te worden. Voor de aanschaf van veel duurdere elektrische vuilnisophaalwagens wordt zelfs de rekening deel bij de burgers gelegd: ze moeten via de afvalstoffenheffing meebetalen.

De stad is het braafste jongetje van de klas, maar ze geeft het geld uit van de belastingbetalers. Belastingbetalers waarvan er in Maastricht één op de tien hun energie-rekening eigenlijk niet kunnen betalen. Dat is groen beleid met een heel akelig zwart randje.

Wat de stad doet is haar eigen belang stellen boven dat van de inwoners van de stad. De euro's die de stad met voorrang aan de eigen organisatie en aan de eigen klimaatdoelen uitgeeft, kunnen niet naar de slecht geïsoleerde huizen gaan van de inwoners. Natuurlijk, corporaties doen er veel aan om het eigen bezit te verduurzamen. En de stad probeert ook te helpen door subsidies door te geven aan bijvoorbeeld enkele incidentele wooncomplexen. En er zijn ook voor paticulieren diverse subsidieregels.

Maar waarom voorrang geven aan het eigen onroerend goed bezit en als klap op de vuurpijl publiek geld gebruiken om - al is het maar op papier - klimaatneutraal te kunnen zijn. Dat geld had beter in een lokaal fonds gestopt kunnen worden van waaruit extra hulp wordt geboden aan de mensen die lijden aan energie-armoede.

Zolang het nog geen 2050 is, eigen inwoners eerst.