‘t Kribbeke

Nog even en het is Kerstmis. Vooruitlopend hierop schrijft Jan Janssen iedere adventszondag voor De Nieuwe Ster een kerstverhaal.
Vandaag deel 1: 't Kribbeke

Wie ‘t had kinne gebäöre wis heer neet meh op gegeve memint waor d’n ingel gevalle. Zoemer! D’n ingel had althans jaore bove de krib gehaange zoonder tot get gebäörd waor en noe opins ...

Heer had ziech haaf doed gesjrokke vaan ’t geluid aongezeen heer allein thoes waor en dao toch al geine mieter aon voont. Tot euvermaot vaan ramp had heer zjus aon ziene wien wèlle drinke, ‘nen doonkerroeje Bordeau, meh dee zaot noe veur e groet gedeilte op zien wit humme. 

De kop vaan d’n ingel laog in de stal in ‘nen hook. Heer keek op ’n raar meneer nao bove, boe heer eigelek gehaange zouw mote höbbe. Dat hiemels lächske waor gebleve. 

In d’n aandere hook laog ‘ne vleugel. ‘t Lief vaan d’n ingel laog neve Maria die noe neet, mèt gevawwe han, nao ’t kinneke loerde meh nao d’n ingel. ’t Waor zjus esof Maria zag: m’ne gooje god, wat flikste miech noe. Zjus oet kraombèd en daan kumps diech oet de loch valle.

De krib vaan ama nao de kloe… dach heer. De krib had vreuger ummer bij ama op d’n dressoir gestaande. Heer rappeleerde ziech nog wie heer es gamin op zien tiene mós stoon um de krib te kinne zien. Mennege kier had de laoj, boe heer ziech aon optrok, gedreig nao boete te koume. Ama waor de reddenden ingel gewees en had häöm daan ’t votebenkske gegeve. Daan stoont heer loge en vise a vie mèt ’t kinneke.

Heer kós ziech de keersstal zoe veur de geis hole. Drei sjäöp die mèt hunne boek aon de groond vaszaote, twie herders, eine staonde en eine op z’n kneeje en drei keuninge die al in ’t gespaan van de deur hun kedookes weg aon ’t geve waore.  Maria en Zjozef, kaome sjijns vaan niks oonder d’n indrök. ’t Kinneke had lol veur tien en laog mèt de erm in de loch esof ’t aon de polonaise wouw mètdoen.

Wat häöm altied ’t mieste gestoke had waor d’n herder dee in d’n hook vaan de stal zaot, op z’n kneeje en ’n appel of zoeget weggaof aon … jeh aon wee, want heer loerde de kamer in boe boete ama geine mins te zien waor. Wie heer, es kleine gamin, dat onrech perbeerde rech te zètte veel d’n herder. Sins deen tied waor d’n herder invalied.

Noe had ’t noedlot veur d’n ingel touwgeslage. ’t Negelke dat oets door ampa in de stal waor getummerd had ’t begeve. Zelfs op ingele kint me geine staot mie make.

Heer beloerde de sjaoj. E wit humme nao de nondesju en ‘nen ingel. Heer vroog ziech aof wat zien Aafke zouw zègke es ze thoes kaom? 

Dao mós dus ‘nen nuien ingel koume, kos wat kos. Meh boe haolt me zoe’nen ingel vaandan?

Dee zaoterdag trok heer nao d’n antiekmerret op de Merret meh dao waors geinen ingel te vinde. In eder geval neet zienen ingel.

“Gaank ins vraoge bij pestoer in de Rechstraot in Wiek”, zag Harie vaan achteroet ziene kraom: “Dee kin diech mesjiens helpe”.

In de winkel in de Rechstraot hadde ze wel 50 versjèllende ingele meh geinen ingel waor wie zienen ingel. ’t Waore zjus lui. D’n eine waor te klein, d’n aandere te groet of ze loerde neet vruntelek genóg. Oeteindelek zag de zuster die ’t winkelke dreef tot ze ins op zolder zouw loere. Pestoer had indertied ’t restant vaan Sjef Hak oet de Wolfstraot euvergenome. Nao e kerteer kaom ze nao oonder mèt drei ingele in häör han. Witte gipse ingele. Ze lag ze ein veur ein op de toenbaank. Nómmer twie waor zienen ingel. Heer zaog ’t indirek. Dat heimels lächske, die han en die veutsjes die eve oonder dat kleid oet kaome. Zoonder twiefel … dat waor zienen ingel.

Saoves zaot heer thoes aon taofel d’n ingel in te kleure. Gouwe haore, e raos sneutske en dito han en veuj. Ze kraog e liechblouw kleid mèt e gouwe kaord um häör lief. “Häör lief” … want d’n ingel had ‘ne kom-ins-väör en had neet bij ’t oetdeile daovaan achteraon gestaande. Op ’t lint in de han vaan d’n ingel sjreef heer mèt ’n fien pen – oonoetwisbaar - ‘vrede op aarde’. En wie heer ’t sjreef dach heer … es dat ins woer zouw weure.

Jan Janssen