Inhoudsopgave
Een bezoek aan Magisch Maastricht, of algemener aan de Maastrichtse binnenstad twee dagen voor Kerst. Je krijgt er spijt van en je weet dat je het niet moet doen, maar toch doe je het. Zo gebeurde het.
Column
door Hub Brandts
Op het moment dat M. en ik in de Boschstraat uit de bus stapten, wisten we het zeker. Een foute beslissing! Feitelijk hadden we slechts één doel. Reibekuchen eten op het Vrijthof. Om de een of andere reden krijg je in Maastricht doorgaans geen 'reifkoeken'. Hoe anders is dit in het Oostelijk deel van Zuid-Limburg. Daar zijn ze gewoon in de frituur verkrijgbaar. In Maastricht dus niet. Alleen op Magisch Maastricht.
En dus gingen we daarvoor. Van de Boschstraat naar het Vrijthof is als een gang naar Canossa. Massa's en massa’s toeristen. Op bepaalde plekken schuifelen en aansluiten in een file van voetgangers. Uiteindelijk is het Vrijthof in zicht. Een ongeorganiseerde rij voor de Reibekuchen. Drie stuks voor zeven euro. Ze zijn heerlijk en we laten het ons smaken.
Maar goed, na het verorberen van de 'reifkoeken' verlaten wij zo snel als mogelijk de mensenmassa op het Vrijthof… Om vervolgens op te gaan in de andere mensenmassa in de rest van het centrum.
Nu we er toch zijn proberen we, feitelijk weer tegen beter weten in, nog een verwarmd terrasje mee te pikken. Ook dit lijkt een onmogelijke opgave. Uiteindelijk vinden we, nadat we zo’n twee minuten moesten wachten, op het Onze Lieve Vrouweplein, een plekje. Een klein lichtpuntje is dat we op dit terras - voor het eerst sinds we de bus verlieten op de Boschstraat – Mestreechs horen.
We worden zo waar bediend in het Mestreechs. Dat is ook het enige Mestreechs dat we tijdens de ruim 3 uur dat we in de binnenstad zijn horen. Voor de rest horen we alleen maar Duits, Frans, Hollands en natuurlijk Engels. Zelfs als we nog even een hapje gaan eten in een Grieks restaurant, nota bene met enig geluk want we hebben niet gereserveerd, worden we bediend in het Engels, al hadden we ook kunnen kiezen om Grieks te spreken. Maar helaas beheersen M. en ik die taal niet.
Na dik drie uur zijn we eindelijk weer thuis en bijna honderd euro armer. In de bus naar huis hebben we het er nog over. We hebben beiden niet één bekende gezien. Zelfs niemand die we tenminste van gezicht kennen. Niemand. We waren totale vreemden in eigen stad.
Als ons stadsbestuur eind 2026 nog eens honderdduizend euro wil weggeven, geef het dan uit aan een campagne om toeristen af te schrikken en te bewegen om niet naar Maastricht te komen. Zelf hopen we dat we de komende jaren de verleiding van de Reibekuchen kunnen weerstaan en ons in de maand december niet meer laten verleiden om de normaal gesproken prachtige binnenstad van us Mestreech te bezoeken.
