Inhoudsopgave
De Nederlandse langdurige zorg is gestoeld op solidariteit: wie zorg nodig heeft, krijgt die, betaald uit collectieve middelen. Maar deze fundamentele pijler komt onder druk te staan door de opkomst van commerciële zorgaanbieders die zich profileren met luxe woonvormen, persoonlijke aandacht en een hotelmatige omgeving.
Opinie Pim Steerneman, bestuursvoorzitter Sevagram
Prachtig, zolang het aanvullend is. Problematisch wordt het wanneer dit segment zich voedt met collectieve middelen — en dat gebeurt.
Cherry Picking
Veel van deze aanbieders richten zich op cliënten met relatief lichte zorgvragen, waarvoor ze toch een beroep doen op de Wet langdurige zorg (Wlz) of persoonsgebonden budgetten (PGB’s). Ze doen aan cherry picking: ze selecteren de minst complexe cliënten, tegen de hoogste vergoeding. Ondertussen blijven reguliere zorginstellingen met zwaardere, complexere zorg achter, terwijl zij onder dezelfde macro-budgettaire kaders moeten opereren.
Wachtlijsten
Het gevolg? Een stille kannibalisatie van het zorgbudget. Terwijl commerciële zorgaanbieders winsten boeken, komt de publieke zorg — die toegankelijk moet blijven voor iedereen — financieel verder onder druk te staan. De gevolgen hiervan zien we al: wachtlijsten groeien, veel meer complexe aanmeldingen bij de reguliere zorgaanbieders en personeelstekorten nemen toe.
Tweedeling
Daarnaast dreigt een tweedeling. Wie het zich kan veroorloven, koopt comfort, aandacht en snelle toegang. Wie dat niet kan, wacht af in een systeem dat steeds schraler wordt. Dat staat haaks op het principe van rechtvaardige zorg voor iedereen, ongeacht inkomen of netwerk.
Commerciële zorg hoeft op zich geen probleem te zijn. Maar zolang ze meesnoept uit het collectieve budget, moeten we paal en perk stellen. Zonder duidelijke grenzen riskeren we een zorgstelsel waarin luxe loont — en solidariteit verliest.
Pim Steerneman
Bestuursvoorzitter Sevagram
