Inhoudsopgave
Het zal voor de meeste mensen geen baanbrekend nieuwsbericht zijn geweest, dat het Haagsche Hopje niet langer geproduceerd wordt. Dit naar koffie smakende snoepje houdt na meer dan 200 jaar op met bestaan. Kathy Jacob-Zeller’s familie raakte het daarentegen vol in het hart omdat hun moeder en vrouw, die zichzelf een ‘Haagsch Hopje’ noemde, nèt overleden is.
Door Karlijn van der Graaf
Opgegroeid in de hofstad waar ze de hoogste sterren haalde met dansen en werkend bij de afdeling Aardewerk bij Vroom & Dreesmann, was Kathy via Roelofarendsveen eind jaren ‘70 in Maastricht thuis gekomen. Hier voelde ze zich op haar gemak, hier groeiden haar kinderen Danny, Martine en Jean-Pierre op en hier vond ze de liefde bij Robby. Toch zou ze in zekere zin altijd een beetje een ‘Hollandse dame’ blijven. Dat zat ‘m in haar nuchterheid en directheid. Bij Kathy wist je precies waar je aan toe was, en wat ze ervan vond. Dat liet ze merken. Ja was ja, nee was nee; geen omfloerst gebeuren zoals in Limburg gangbaar is. Dat wil niet zeggen dat ze geen tact had. Ze was bovendien heel begaan met anderen. En ze kon van niets, iets maken.
“Toch zou ze in zekere zin altijd een beetje een Hollandse dame blijven”
Pindakaas
Zo had ze het in financieel opzicht een tijd niet al te breed. De kinderen merkten er niets van, vindingrijk als ze was. Kathy besmeerde droge Mariabiscuits met boter, bestrooide ze met suiker, en presenteerde deze als luxe koekjes. Of ze organiseerde een wedstrijdje in het zo grondig mogelijk leeg schrapen van potten pindakaas en jam. Toen ze alleenstaand werd, betrok ze in flatwoning in de Karolingenstraat in Wittevrouwenveld. Of zoals ze zelf zei: ‘In Scharn-Noord’. Kathy was altijd in de weer. Er moest gezorgd worden voor de zonen en dochter, voor wie thuis alles kon. Vrienden mochten altijd mee-eten en bij hen logeren. Daarnaast moesten de nodige uren gedraaid worden op het werk. Wat hielp is dat ze het daar, op Fort Sint Pieter, naar haar zin had.
Op rolletjes
Kathy legde de klanten graag in de watten. Als vaste gasten zich meldden, waren ze amper binnen wanneer de consumpties al op tafel verschenen. Ze wist wat ieders gebruikelijke bestelling was. Alles moest tot in de puntjes geregeld zijn. Die insteek deelde ze met haar voormalige collega en tevens leidinggevende. De twee dames waren perfect op elkaar ingespeeld. Wanneer zij samen dienst hadden liep de boel op rolletjes. Het meubilair moest strak op een lijn staan, met de asbakken, vaasjes bloemen en kaarsjes op elke tafel gelijk. Kathy had soms haar jas nog aan als ze bij aankomst al begon met herinrichten. Altijd piekfijn verzorgd met een zwarte rok en witte blouse, haar zwarte krullen opgestoken en blauwe schaduw boven haar ogen. Haar voormalige collega kan zich niet herinneren dat Kathy zich ooit ziekgemeld heeft. En qua stemming was ze steevast opgeruimd. Graag zong ze mee met liedjes in een soort verhollands Maastrichts dialect. Als Kathy bij de vele feesten en partijen van onder meer De Mosasaurussen de bar bestierde, dan wist haar baas zeker dat de drankjes op hoog tempo doorkwamen. En dat na afloop de koelkasten bijgevuld zouden zijn en de bar weer keurig schoon opgeleverd werd.
Toen de kinderen zelfstandig werden, ging Kathy regelmatig na het werk zelf op stap. Haar dochter en diens vriendin waren amper twintig en konden na een dag werken niet begrijpen waar Kathy de energie vandaan haalde om nog de stad in te gaan. Zij verkozen bankhangen boven cafébezoek, maar Kathy genoot ervan. Dan liet zíj zich eens bedienen.
Huwelijk
Bij Fort Sint Pieter bleek Kathy met nóg een collega een gouden duo te vormen: Robby. Hij werkte als kok en als zij in de bediening stond, kon hij het niet laten om af en toe met een vinger langs Kathy’s wang te strijken. Dat deed hij alleen bij haar. Het bleek de voedingsbodem voor een gelukkig huwelijk. Met Robby kreeg Kathy er een grote Indische familie bij, die haar liefdevol opnam. Dat zij altijd als eerste haar bord leeg had bij een rijsttafel, typeerde haar. Ze nam weinig tijd voor zichzelf en bovendien smaakte het eten haar in dit gezelschap goed.
Benny Neyman
Het principe ‘klant is koning’ gold zonder meer voor Kathy, met dien verstande dat ze er fatsoen en respect voor terug verwachtte. Dat soort waarden had ze haar kinderen ook bijgebracht. Net als het idee dat iedereen gelijk is. Dat de een niet meer is dan de ander. Dus toen niemand minder dan Benny Neyman haar -volgens de overlevering- tijdens een koffietafel op het werk wat geld toewierp met het verzoek een pakje sigaretten te halen, wees Kathy naar zijn benen en gaf hem te verstaan: “Volgens mij is daar niets mis mee, dus haal je dat maar zelf!”
Waar ze ook waarde aan hechtte, was om niemand te veroordelen. Toch was het even slikken toen haar jongste zijn nieuwe vriendin voorstelde. Hij zag hoe zijn moeder steels haar veel tatoeages bekeek. Maar ze zei er niets van. Belangrijker was of de dame in kwestie goed en hartelijk was voor haar zoon. En toen dat zo bleek te zijn, was Kathy ‘om’.
Haagsche hopjes
Haar voornemen was om 100 jaar te worden, zoals ze haar kleinkinderen Myrthe en Vince vaak verteld heeft. Kathy had er alle vertrouwen in omdat ze een vitaal leven hoog in het vaandel had staan. Uit Robby’s keuken kwam louter gezond eten, en een flinke wandeling was elke dag vaste prik. Ze had voldoende ontspanning, er was rust en regelmaat in het leven gekomen. Toen haar in november in het ziekenhuis werd medegedeeld dat het anders zou lopen, reageerde ze daar verdrietig maar nuchter op. De kinderen werden bijeengeroepen en na het nieuws gedeeld te hebben dat ze niet lang meer zou leven, zei ze: “Zo, en nu ga ik koffiezetten!”
Bij haar uitvaart ‘bediende’ Kathy haar gasten een laatste keer: bij haar kist stond een enorme schaal Haagsche Hopjes.
