Inhoudsopgave
Geen poespas, geen circus. Een sobere afscheidsdienst wilde Math Meijers, zo drukte hij zijn vrouw Liesbeth en dochter Monique op het hart. De man die als ‘voorganger’ bij DELA en Dielemans honderden uitvaarten leidde, wilde dat er voor hen iets te makken overbleef na zijn sterven.
Door: Karlijn van der Graaf
Na een kortstondig bestaan als medewerker van de papierfabriek en als taxichauffeur, vond Math zijn roeping in de uitvaartbranche. Wellicht geïnspireerd door zijn moeder, die als waarzegster contacten legde met ‘gene zijde’, en het verlies van zijn vader toen hij dertien was, voelde hij zich vertrouwd met het schemergebied tussen leven, sterven en een hiernamaals. Math was als nakomeling in een gezin met vijf zonen de oogappel van zijn ouders. Hij groeide op in een open, vrijgevochten gezin in Wyck. Na het overlijden van zijn vader verhuisden moeder en de jongens die nog thuis woonden, naar een woning in het Wittevrouweveld. Daar ontmoette hij Peter Drummen, die zijn beste vriend zou worden en dat tot het einde bleef.
Allemansvriend
Peter en Math trokken dagelijks met elkaar op. Zij deelden in de loop van de jaren een hoop interesses. Zo waren beiden nauw betrokken bij voetbalclub Willem I en bij het wel en wee in de wijk. In dat laatste ging Math een stuk verder. Hij kende alles en iedereen, was alom aanwezig en daardoor een bekend figuur in het Wittevrouweveld. Als beheerder van het Trefcentrum was hij een vraagbaak voor de gang van zaken in het gemeenschapshuis, maar fungeerde hij tevens als een geliefde praatpaal. Toen pastoor Mattie Jeukens startte bij de parochie, was Math een van de eersten die hij ontmoette en een welkome gids in zijn nieuwe omgeving. Volgens de pastoor had Math een groot hart voor minder bedeelden. Hij hielp graag en nam de tijd om mensen hun verhaal te laten doen. Volgens Peter was hij een allemansvriend, met een schat aan mensenkennis.
'Gekke henkie'
Dat kwam ook van pas bij zijn werkzaamheden. Math schiep er genoegen in om een afscheid tot in de puntjes te regelen, en nabestaanden gerust te stellen. “Jóng/maedske, Iech regel dat waal veur diech, iech help uuch waal!”, zo zei hij vaak. En dat deed hij dan ook. Monique herinnert zich de bronzen lettertjes voor grafstenen die thuis op de keukentafel lagen, net als de portretfoto’s voor bidprentjes. Haar vader was altijd met een afscheid in de weer en voor haar was dat volkomen normaal. Net als het feit dat Math zelden thuis was. Haar moeder voedde Monique en haar zusje Esther op. Math was dol op zijn meisjes, maar ook streng voor hen. Dat hij er weinig was, kwam in hun tienerjaren daarom niet slecht uit. Toch konden ze ook wel eens mopperen op Math omdat hij zo druk was met anderen. Ze noemden hem dan ‘gekke henkie’ aangezien hij daar volgens hen grenzeloos in was.
Grootouders
Maar Math gaf het voldoening. Of wellicht kon hij daardoor zijn eigen verdriet verwerken of er juist van weglopen. Veertien jaar geleden stierf zijn dochter Esther na een scooterongeluk. Zij overleed op de dag van Allerzielen, toen er voor de vierde maal lichtjes gebracht zouden worden naar de begraafplaats Oostermaas, nota bene een initiatief van Math. Esthers zoon, op dat moment 9 jaar oud, werd vervolgens door Math en Liesbeth grootgebracht in hun appartement aan het Voltaplein. In het weekend was deze kleinzoon vaak bij Moniques gezin in Lanaken. Wat hielp is dat Math en Liesbeth al op 40- en 37-jarige leeftijd grootouders waren geworden en ondanks problemen met hart en longen de nodige energie hadden.
Kapel
Na zijn pensionering bleef Math actief in de uitvaartsector. Zijn vriend Peter Drummen is beheerder van de begraafplaats waar ook Esther begraven ligt. Math kwam hem dagelijks helpen. Het was een bekend beeld: Math op zijn scooter, die op een gegeven moment met ducktape aan elkaar hing, onderweg van of naar Oostermaas. Ook daar ging hij volop in contact met de bezoekers en eigenaren van graven. Omdat hij merkte dat er behoefte was aan een plek waar mensen een kaarsje konden opsteken, initieerde Math de bouw van een kapel. Een inzamelingsactie tijdens het Manus van Alles-festival leverde niet het gewenste bedrag op, maar met materiaal afkomstig van de afbraak van woningen in de Tillystraat, kwam die kapel er, inclusief gesponsorde glas-in-loodramen. Het typeert hem volgens pastoor Jeukens: Math was een man van veel woorden, maar zeker ook van daden. Aan de ene kant een ‘braniemaeker’, maar ook degene die de kerkvloer schrobde met de machine van het Trefcentrum.
Toen Math een paar maanden geleden zich steeds minder bij Oostermaas liet zien vanwege vage pijnklachten, was dat voor Peter een teken aan de wand. Uiteindelijk liet Math zich overhalen om zich te laten onderzoeken. Toen bleek dat hij ernstig ziek was, reageerde hij daar heel gelaten onder. De veronderstelling was dat hij nog zo’n drie maanden te leven had, maar het bleken drie weken te zijn.
Van betekenis in Wittevrouwenveld
Van die sobere uitvaart kwam weinig terecht. Monique vond dat onverteerbaar; het zou geen recht doen aan de inspanningen van haar vader. Math’s afscheid in de Lourdeskerk werd door oud-collega’s verzorgd en geleid door pastoor Jeukens. De familie wist dat hij geliefd was in de wijk, maar de overweldigende opkomst in de kerk sprak boekdelen: Math is van betekenis geweest voor zeer velen in het Wittevrouwenveld.
Van onze redactie
