Inhoudsopgave
De binnenstad van Maastricht was zondag, 'vierde' kerstdag vol. Heel vol. Vol (diesel)auto's, vol dieselbussen, vol met toeristen, vol met koopjesjagers, maar vooral vol ergernis. Een opinie over parkeerergernis en zero-emissie als symboolpolitiek en wat we kunnen leren van Aken en Düsseldorf.
Ergernis van duizenden automobilisten die gedwongen werden rondjes te rijden in de stad op zoek naar een parkeerplaats. Zondag was het 'vierde' kerstdag en tevens de start van de opruiming bij de winkels. En dus extra druk en we weten allemaal hoe het gaat op drukke dagen (zijn er eigenlijk nog wel rustige dagen in de stad?). Vanaf tien uur 's morgens stroomt de stad vol met Duitse en Belgische dieselauto's en een heleboel landgenoten die 'een dagje Maastricht' doen. En al die duizenden automobilisten willen maar één ding. Parkeren in het centrum, maar dat gaat niet want het is te druk. Maastricht heeft geen oplossing voor die duizenden rondjesrijdende automobilisten. Al jaren niet. De gemeente gebruikt pleisters: verkeersregelaars die met verkeerspilonnen de toegang tot de parkeergarages in het centrum afsluiten. De pleisters bedekken iets wat er onder zit; de onwil om het zoekverkeer, automobilisten op zoek naar een parkeerplek, daadwerkelijk aan te pakken.
Symboolpolitiek
Waar de gemeente wel goed in is, is ondernemers pesten met de invoering van een zero-emissiezone. Pure symboolpolitiek om ondernemers te verplichten met een elektrische bestelbus of vrachtwagen de binnenstad binnen te rijden, terwijl de walmende dieselbussen van toeristen en de auto's die stilstaan in de file voor de parkeergarages, toevallig ook veel dieselauto's, van harte welkom zijn en blijven in diezelfde binnenstad. Maastricht meet zich graag met andere (veel) grotere steden, maar blijft als het op mobiliteit aankomt de zwakste broeder. Er is geen plan om de verkeersdruk te reguleren. Er zijn alleen lapmiddelen als verkeersregelaars en tijdelijke matrixborden die aangeven dat de binnenstad vol is. Steden in het buitenland zoals bijvoorbeeld Wenen hebben grote parkeerplaatsen buiten de stad waar je meteen kunt overstappen op een metro- of buslijn die je snel naar het centrum brengt. Aken heeft een soortgelijk systeem. Aan de rand van de stad zijn zes Park & Ride-faciliteiten zodat je niet met de auto de binnenstad in hoeft. Een bus brengt je voor 5 euro voor 5 personen naar de stad.
Vodafone
Düsseldorf heeft het probleem van zoekverkeer opgelost door in de avonduren, weekenden en feestdagen gebruik te maken van de parkeerplekken van kantoren zoals het hoofdkantoor van Vodafone aan de rand van de stad, parkeerplaatsen van scholen en van supermarkten die 's avonds en op feestdagen zijn gesloten. Het project Feierabend Parkplatz is daar een groot succes. Elke maand komen er nieuwe parkeerplekken bij en hoeven automobilisten niet meer in het centrum op zoek naar een plek. En Maastricht? Ja er is een P&R bij station Noord, maar je kunt niet verwachten dat de Walen vanuit Luik eerst de hele stad doorrijden om bij station Noord te gaan parkeren. Maastricht werkt niet aan een structurele oplossing voor het autoverkeer in de stad.
Sturen
Je kunt je afvragen hoe het mogelijk is dat Maastricht al tientallen jaren zo nonchalant omgaat met het probleem. Is het werkelijk zo ingewikkeld om het autoverkeer een beetje te sturen? Door bijvoorbeeld de borden in de binnenstad die met kekke kleurtjes verwijzen naar Céramique en Wyck te vervangen door P-Centre of P-Centrum? Elke Franstalige Belg en elke Duitser begrijpt dat zo'n bord naar een parkeerplaats in het centrum verwijst. Dat de huidige borden met kleurtjes aangeven dat het om parkeerplaatsen gaat, begrijpt geen hond. En als de gemeente toch aan de gang gaat met Randwyck, waarom daar niet een grote parkeergarage aanleggen? In no-time verscheen er een (tijdelijke) parkeergarage aan de Frontensingel. Zoiets moet toch ook in Randwyck kunnen? Hoeven al die Belgen niet meer de binnenstad in te rijden. Wil de gemeente echt werk maken van een autoluwe binnenstad, dan zijn verkeersregelaars en pilonnen niet de oplossing, maar slechts een pleister op een ergerlijke wond.
Van onze redactie
Peter Eberson
