Inhoudsopgave
Nog even en het is Kerstmis. Vooruitlopend hierop schrijft Jan Janssen iedere adventszondag voor De Nieuwe Ster een kerstverhaal.
Vandaag deel 3: De verzope keersstal
Heer had ziech mer gaw get aongedoon. Wat ’t ierste veur ’t griepe laog. ’n Brook en ’n humme, z’n sjeun, gein sokke. In gein maonde waor ’t veurgekoume tot ’t alarm waor aofgegaange, zekers neet midde in de nach. Haaf veer, mieljaar dach heer al had me dat gaaroet neet vaan ‘ne pestoer verwach. Wat zouw aon de hand zien? Ouch nog sjus vennach, de nach nao de vergadering mèt ’t kerkbestuur.
Wat noets ierder gebäörd waor, de sikkertaris had de penningmeister oet zien tent gelok euver ’n misterieus sjinking die stoont aon te koume en wie dee leet doorsjiemere tot dat ’n bom duite zouw kinne zien, woort ’n extra fles opegetrokke en waor ’t kerkbestuur doorgezak. Pestoer waor daodoor laat in bèd gekoume mèt ‘nen houten kop en noe dit.
Wijl heer d’n trap aof kaom had heer zekers nog ins 4 kier mieljaar gezag. Heer had neet nao ’t heileg hart beeld in de gaank dörve te loere en waor de väördeur oet geslope. Wie heer bij de deur vaan de sakkristei kaom sjeen niks aon de hand te zien. Alles zaog normaal oet. “Bin iech dao, mieljaar, veur oet bed gekoume?” dach pestoer. Toch drejjde heer de sleutel um en leep nao binne. Niks aon de hand. In de meterkas perbeerde heer ’t leech vaan de kerk aon te drejje. Dat doog ’t neet! Mieljaar dach heer weer. Boe is de pitslamp? Die zaot gelökkeg in ’t stopcontak boe ze mós zien. Menier pestoer doog de deur nao de kerk ope.
Heer sjrok vaan wat heer zaog in ’t sjijnsel vaan de lamp. D’n ingel vaan de keerskrib deinsde mèt zien ingelesneutske, ter huugde vaan de kemuniebaank op de golve vaan ’t water. Pestoer wreef ziech ins in de ouge. ’t Waor toch mer ‘ne roeje bordeaux gewees, wel ‘ne gooje want heer had allein mer gooje, meh tot heer dao spoke vaan zaog dat waor nui veur menier pestoer.
Heer sjijnde nao de keerskrib of wat dao nog veur door mós goon. ’t Rotspepier zaog oet wie ’n nate gezet en had gaaroet niks rotsechtegs mie in zien. Maria zaog oet wie ’n verzope kat en Sint Joezep waor door ’t water mèt genome en hong tege ‘ne keersboum aon. Heer zaog oet esof heer ouch bij de kerkbestuursvergadering waor gewees. De sjäöp waore noe vaan e soort dat nog oetgevoonde mós weure en de herders hadde ziech sjijns de tössenoet gemaak.
’t Water klotsde de trappen aof de kerk in. Opins zag pestoer veur de zoeväölste kier ‘mieljaar’. ‘t Water waor häöm de sjeun in geloupe en had häöm hielemaol oet zienen druim gehaold.
Mieljaar de mieljaar, dach pestoer, dee Sjaak, wat ‘ne kloetjeuris vaan ‘ne köster. Pestoer had vaan ’t begin aof die waterpartij neet zien zitte meh de köster wouw gehouwe en geslage ’n waterval debij. Dat had de köster in Monschau gezeen wie heer waor goon toere mèt die vaan häöm en pestoer wis oet ervaring: es Aaltje get gezeen had daan kós de wereld vergoon en had Sjaak, ziene köster, gein aander käös mie.
Pestoer vloog de sakkrestei in um in de meterkas d’n hoofkraon touw te drejje. Daonao snapde heer ziech d’n tèllefoon um de köster te belle. Tot dat ei zelf mer ins kump loere wat heer heet aongeriech, dach menier pestoer.
D’n tèllefoon ging euver en ’t doorde eve ie woort opgepak. “Met Partoens”, kloonk de stum vaan Aaltje aon d’n aandere kant: “wie belt er nou midde in de nacht?” “Ieche”, zag pestoer kordaot, “ieche want de haaf kerk steit oonder water door die arteleke waterval vaan Sjaak vaan diech, mieljaar nog eweg, en noe is ouch nog de stroom oetgevalle!” Eve waor ’t stèl aon d’n aandere kant. Toen zag Aaltje tot ze Sjaak metein zouw sjikke. “Dat is ‘m ouch mer geraoje”, zag pestoer.
Pestoer bleef in de sakkrestei wachte op Sjaak. Heer iesbeerde get op en neer en nao e kerteer kaom Sjaak gans verruzzelt binne en bleef gans stief achter de deur stoon. Pestoer stoont mèt ziene rögk nao häöm touw en floot de requiem vaan Mozart en Sjaak wis tot es pestoer dee requiem floot tot ’t daan geine zuivere koffie waor. Sjaak mós veurziechteg zien en ziech drei kier bedinke mèt get te zègke.
“Laot miech ins zien wat aon de hand is, menier pestoer”, zag Sjaak veurziechteg. Pestoer stopde sjus op ’n hoeg toen. “Dat geit neet, mieljaar Sjaak, ’t leech is oetgevalle en daodoor kraog iech alarm”, sisde pestoer, “hei is de pitslamp, diech mèt dien waterval. Noe höb iech de keerskrib vaan Ittere en Hare same en euvermörge is ’t Keersemes. Wat noe gedoon? D’r zal toch ’n keerskrib mote zien zoonder waterval.”
Sjaak leep de kerk in en pestoer hoort allein mer: jemeh en foi toch. Opins hoort pestoer ‘ne oonderdrökde sjriew en daonao ‘nen dove slaag. Pestoer leep gaw de kerk in en vroog wat aon de hand waor. De pitslamp sjeen op de plefong en Sjaak zag: “Iech bin oetgesjieveld en noe zeikenaat.” Pestoer sjoot in ‘ne lach. Stom kuike, zag heer, de höbs de verdeende loen gekrege. Diech mèt d’n waterval en let op totste miech neet verzöps want iech höb diech nog nudeg de koumende daog.
Mèt ‘nen awwe ongebruukde koermantel um ging Sjaak get later op hoes aon razelentere vaan de kaw. Pestoer leet häöm oet en zong ‘drei keuninge, drei keuninge’ en eve later reep heer Sjaak nao: noets gewete tot Slivvenier op zie gebore is.”
Veuroetlopend op de groete sjinking woort gaw ‘ne nuie keersstal gekoch. Deen awwe stal had pestoer toch noets kinne bevalle en noe had heer de kans. In de nachmès zag heer inkel tot de keersstal aon vernuiing touw waor, ouch um Sjaak te spaore.
Naoderhand kaome de dames Triepels in de sakkerstei en belaofde pestoer ’t geld veur de nuie stal. Heer doog of heer vaan Sint Jaan kaom en wie Sjaak alle bougies had oetgedoon en trök kaom in de sakkerstei greep pestoer häöm vas en puunde häöm op ziene veurkop en zag oet de groond vaan zien hart “Es dizze keersemes neet zaoleg is daan weet iech ’t neet mie, awwe sluiswachter vaan miech”. Lachentere leep heer de sakkerstei oet en in ’t gespaan vaan de deur drejjde heer ziech um nao ‘ne verpopzakde Sjaak en hiel mechant zag menier pestoer: de zals wel ’n blouw koont höbbe. Dat liert diech mèt water te speule!”
Jan Janssen
