Inhoudsopgave
Soms zit troost in iets kleins: een warme blik, een mooi ingedekte tafel, of een zakje kersen. In eerdere columns deelde Angelique van de Moosdijk hoe gastvrijheid in de uitvaartzorg bijdraagt aan troost en verbinding. Deze column gaat over ‘een klein gebaar’, misschien wel de meest betekenisvolle vorm van gastvrijheid.
Mijn naam is Antoinne Beijers. Al 6 jaar werk ik met veel liefde als Teamleider Horeca voor Walpot Uitvaartzorg. Samen met mijn team ben ik verantwoordelijk voor de koffietafels, borrels en afscheidsbijeenkomsten in La Mémoire, een lichte, glazen ruimte met prachtig uitzicht over de natuur midden in het groene Limburgse heuvelland. Ik vind het vooral belangrijk dat nabestaanden hier na de uitvaart rustig kunnen landen, samenzijn en herinneren.
Even op adem komen
Wanneer families hier binnenkomen, zie ik vaak een mengeling van verdriet, spanning en verslagenheid. Enkele ogenblikken eerder namen ze afscheid van een dierbare. Nu worden ze opnieuw ontvangen, maar dit keer om samen te zijn, te praten, misschien zelfs even te lachen.
Mijn rol? Ruimte bieden. Niet alleen letterlijk, met tafels, koffie en vlaai, maar vooral figuurlijk. Nabestaanden hebben vaak even rust nodig. Een plek waar ze niet direct worden overspoeld door aandacht van de genodigden, maar even kunnen ademen. Dat is het eerste wat ik ze probeer te geven.
Aanvoelen wat nodig is
Zoals in eerdere columns al beschreven: gastvrijheid in de uitvaartzorg is geen routine of kant-en-klaar draaiboek. Het is aanvoelen wat iemand nodig heeft en daar stilletjes op inspelen. En de bereidheid om nét dat beetje extra te doen.
Bijvoorbeeld dus door het bieden van ruimte. Wanneer genodigden aan het einde van de middag naar huis gaan en we merken dat de familie nog een momentje samen nodig heeft. Dan dekken we opnieuw in, zetten we nog een broodje en vlaai neer. Of geven we ze de ruimte om nog even na te praten op het terras onder de kersenboom. Zo laten we ze in alle rust samen afronden. Je voelt aan wanneer ze dat nodig hebben.
Gebaren die bijblijven
Kleine gebaren zijn er in vele vormen. Zoals wanneer we gasten kersen zien plukken rondom La Mémoire. Dan reiken we ze een zakje aan, om wat mee te nemen naar huis. Een klein gebaar, maar zeer gewaardeerd.
Of die keer dat een familie wilde toosten met Cola Light, het lievelingsdrankje van hun dierbare. We hadden alleen flesjes Zero in het assortiment, dus gingen we op zoek naar een alternatief. We vonden blikjes Light bij de groothandel en boden deze aan. Het moment waarop er zeventig blikjes opengingen tijdens de toost en overal het kenmerkende ‘pssst’ klonk, was zó persoonlijk en zó raak. De familie vond het geweldig en ook wij kregen kippenvel.
Wat vanzelfsprekend voelt, maakt juist verschil
Vaak horen we achteraf hoezeer mensen geraakt zijn door iets kleins. Iets dat wij zelf als vanzelfsprekend beschouwen. Juist die vanzelfsprekendheid maakt het waardevol. Omdat mensen zich gezien en gehoord voelen, even niet bezig zijn met regelen, maar weer mens kunnen zijn in een moeilijke tijd.
Mijn werk gaat voor mij over meer dan alleen ‘service’. Het is zorg. Aandacht. Ruimte. Voor verdriet, voor herinnering en voor elkaar. En dat begint bij ons team. Daarom vind ik een klein gebaar richting mijn collega’s ook heel belangrijk. Want als zij met plezier werken, voelen onze gasten dat ook.
Herinneringen koesteren
La Mémoire betekent letterlijk ‘de herinnering’. En dat is wat we hier proberen te koesteren. Niet met grootsheid, maar met oprechte aandacht. In sfeer, in de locatie, in details en in dat ene gebaar dat iemand steun biedt. En uiteindelijk zijn het de kleine gebaren, die het verschil maken.
Lees meer over de kracht van een klein gebaar, klik hier
