Inhoudsopgave
Nog even en het is Kerstmis. Vooruitlopend hierop schrijft Jan Janssen iedere adventszondag voor De Nieuwe Ster een kerstverhaal.
Vandaag het laatste deel: Lempkes hei & dao
“Vaan ’t hoeshaajdgeld krijgste geine pfenning veur dee rotsooi”, had Christien gezag, “diech bis oontouwrekeningsvatbaar in deen tied vaan ’t jaor”.
Hoebeer waor in ierste instantie gifteg gewoorde meh had daonao ’t besluut genome um ziech tijdelek ’n gezèttewiek te pakke, want Hoebeer mós toch zelf bekinne tot heer ’n keersaofwieking had.
Sins augustus kroop Hoebeer dus edere mörge um veer oor oet bèd um de gezèt roond te bringe. Heer had neet gebóf want dao waor gein aander gezèttewiek es ’n wiek urges achteraon op d’n Haosedans. Allemaol hoezer mèt e väörtuinsje en dus hoonderde meters extra loupe. Meh es op ’t ind vaan de maond de cent op de rekening woorte bijgesjreve daan greujde Hoebeer zien hart mèt inkele centimeters.
Wie in september de ierste folders mèt keersverseering in de bus vele waor Hoebeer neet mie te hawwe. Ore brach heer door bij de Praxis, de Gamma, Kwantum en num mer op um daonao mèt d’n have oto vol zwik, wie Christien dat neumde, op hoes aon te koume.
Daan kroop heer achter de taofel en begos te teikene wie ‘nen architek. “Zuug häöm dao zitte”, zag Christien daan, “de Jo Coenen vaan de Resedastraot”.
Aovende had heer geteikend um de väörgievel vaan hun hoes op pepier te kriege en daonao had heer in ’t poskentoer copieje devaan laote make. Op die copieje woort al ingeteikend, boe de lempkes woorte opgehaange en boe de keersmaander en herte allemaol kaome te haange en te stoon.
Um de stroom op de gooj plaots te kriege waor ’t groetste probleem.
“Es iech mie wèrk mer kin blieve doen”, had Christien laote wete, “Iech moot kinne wasse, strieke en stofzuige wie iech geweend bin en es miech dat neet lök daan knip iech d’n hiele zwik vaan de moer aof”.
Hoebeer mós dus wete wat heer deeg want wat Christien in häöre köpke had, had ze neet in häör vötteke.
Zaoterdag waor ’t eindelek zoe wied. Heer waor um zeven oor trök gekoume vaan zien gezèttewiek, had ziech ’n tas koffie gezat en had zien pepèrreplan nog ins bekeke. Tege ach oor ging de deurbel en stoont Harie veur de deur. Harie waor roetwasser en kaom de langste lèdder die heer had aoflievere. Hoebeer mós jummers de nok vaan ’t daak kinne bereike. Mèt ’n oranje veilegheidshesje aon, me wèt mer noets, kroop heer de lèdder op.
Roond ’n oor of tien waor de kaanjel vaan links nao rechs tot in d’n achterhoof al behaange mèt slingers die iespiezele móste veurstèlle. “Christiensje kom loere sjat”, reep heer, “iech gaon de stekker insteke.” Christiensje, die ziech sjus de krolspaanje had ingedrejd, kaom nao boete in häören ochtendjas. Gans gruuts staok heer de stekker in ’t stopcontak. D’n eine iespiezel nao d’n aandere iespiezel kaom langs de kaanjel umlieg. Links umhoeg, rechs umlieg, de boch nao d’n achterhoof in. Hoebeer straolde en Christien sjöddelde ins mèt häöre kop en leep weer nao binne.
Hoebeer kroop opnui de ledder op en veur de roet vaan de slaopkamer maakde heer vaan ‘ne slinger ledlempkes ’n sjeigelgordijn. Die knipperde op versjèllende ritmes en woort stèlaon roed, daan maof, daan greun en blauw. Christien staok häöre kop oet de vinster vaan de slaopkamer. “Iech dach al tot de govie veur de deur stoont”, zag ze, “mèt al dat blauw knipperleech. Ze bringe diech astrein nog op!”
Hoebeer waor evels in zien elemint. Umtot ’t taak geit euverhong kaome groete bolle aon de kaanjel aof te haange die ouch ummertouw vaan kleur veranderde. Neve de slaopkamerroet kaom ‘ne keersmaan te haange die zoegenaomp aon ’n touw ’t daak op wouw kleddere. Neve de väördeur kaome twie keersbuim te stoon boevaan de lempkes ouch ummertouw ’n aander kleur kraoge. Bove de deur kaom ‘ne keersingel te haange dee ‘ne leechbak in zien han had boe-op knipperend te leze waor: “prettige fiesdäög” en dao sjoof vaan links nao rechs d’n tèks: “vaan hoebeer en christien en ”. Daonao kaom get wat op ’nen hoondepoet liekende want Hoebeer wouw Tarzan toch veural neet vergete.
Wie later op d’n daag in ’t väörtuinsje de arresleij vaan leechslang mèt de keersmaan en twie herte veur de sleij waor geplaots en aongeslote, waor eigelek ’t werk vaan Hoebeer klaor. Mèt ’n fles beer in zien han stoont heer ’t kunswerk te beloere. Hiel get naobers stoonte ouch te loere. Ze zagte haos allemaol tot ze ’t sjoen voonte meh neet d’n tied en d’n enerzjie drin wouwe steke um Hoebeer dat nao te doen.
Wie ’t duuster woort zaot Hoebeer veur de roet mèt e glaas beer nao boete te loere. In de roete vaan de euverbure kós heer zien wie zien hoes straolde en ummertouw in ’n aander kleur kaom te stoon. Hoebeer voont ’t prachteg.
Twie weke later wónt Hoebeer d’n ierste pries vaan gezet de Ster veur ’t sjoens verseerde hoes. Eigelek waor Hoebeer neet zoe gelökkeg mèt zien pries, twie menute winkele bij de Jumbo.
Heer had stèl gehoop tot ’t twie menute winkele waor gewees bij de Praxis want heer had de teikeninge veur ’t koumend jaor al klaor.
Noe laojde Christien twie keerkes vol mèt blikke, glaze pöt, draankkartons, witte zeute wien, sjoklaat, waspoejer en wie ze poem boete stoont had ze vergete ’n krat beer veur Hoebeer oonder in ’t keerke te sjuive. Jeh wat is ouch twie menute?
Jan Janssen
