Vandalerende jongeren horen in de plasklas thuis

Inhoudsopgave

Leef Mestreech,

De Heiligdomsvaart loopt dit weekeinde ten einde. Een prachtig evenement met deze editie als thema 'Wees een Bruggenbouwer'. Een mooi thema dat de verbinding legt tussen gelovigen en niet-gelovigen. Zeker in een tijd waarin de wereld van vandaag de dag - op z'n zachtst gezegd - de verbinding kwijt is.

Vervolgens ontdekte ik een advertentie van de gemeente met als titel 'Een brugje om'. Ik weet niet of het toeval is, maar het is uitermate goed bedacht in aansluiting op 'Wees een Bruggenbouwer'. De Wilhelminabrug gaat namelijk bijna twee maanden dicht.

Wat in ieder geval wel voor verbinding zorgt, is het project Ode aan de stad. Het gelijknamige kunstenaarscollectief (OADS) wil door poëzie op straat te schrijven, verbinding creëren in Maastricht waar steeds meer verschillende nationaliteiten samenkomen. Poëzie van een twintigtal lokale en in Maastricht gevestigde woordkunstenaars kom je nu tegen op verschillende plekken in de stad.

"Elke tekst verschijnt in twee talen: Nederlands of Engels, gecombineerd met Maastrichts. Zo hopen we dat voorbijgangers even blijven staan. Een gedicht in twee talen lijkt ons een stuk toegankelijker om te lezen", zegt dichter Brenda Narinx van het kunstenaarscollectie tegen de Observant. Er komt ook een tweede Ode aan de stad. In die editie is het aan alle inwoners van Maastricht om een eigen gedicht in te sturen. Daarbij is er vooral aandacht voor expats en internationale studenten. Narinx in de Observant: "Zij staan vaak wat verder af van de Maastrichtse cultuur. Juist daarom willen we hen actief betrekken in deze ‘tweede ode’."

Ik vind het een heel mooi initiatief. Dit in schril contrast met een foto die ik kreeg toegestuurd van een lezer. Gemaakt in de Bogaardenstraat. Volgens de maker van de foto liepen er om half zes 's morgens een tiental studenten door de straat, plassend in kelders. De glasbak was het 'hoogtepunt'. Wat mij betreft, staan deze gasten heel ver af van de Maastrichtse cultuur.

Deze vandalen verdienen daarom een plekje in de 'plasklas', waar de gemeente aan deelneemt. Blijkbaar komen peuters gemiddeld 1 tot 1,5 jaar later uit de luiers dan 30 jaar geleden. Zou het komen dat kinderen tegenwoordig meer 'gepamperd' worden door hun ouders dan 30 jaar geleden, was het eerste dat in me opkwam en een leuke beeldspraak oplevert. Zelf behoor ik overigens niet tot die groep. Mijn plasjes binnenshuis - tijdens mijn eerste maanden op deze aardkloot - kun je op twee poten tellen. Ik was nog niet uitgedruppeld of ik werd al buiten op een grasveldje in de achtertuin gezet. Strenge opvoeding loont dus, want ik heb nooit een luier aan mijn kont gehad. En die strenge opvoeding zou ook niet mistaan bij de vandalen die peutergedrag vertoonden in de Bogaardenstraat.

Stel je voor ik zou er zo bijgelopen hebben. Is toch geen gezicht.

En van het grasveldje naar een groen duivels dilemma: het onkruid. De naam onkruid komt van de combinatie van het woord 'kruid' en het voorvoegsel 'on', wat 'niet' of 'ongewenst' betekent. Het verwijst naar planten die op een plek groeien waar ze niet gewenst zijn. Onkruid is eigenlijk een subjectieve term, omdat wat als onkruid wordt beschouwd, afhangt van de context en de mening van de persoon. Maar voor de meeste mensen is onkruid iets wat bestreden moet worden. Aangezien de verdelgingsmiddelen al jaren aan banden zijn gelegd, blijft een gemeente niets anders over dan het spul weg te branden of elektrisch te borstelen. Sinds kort is daar een nieuwe variant bijgekomen: bestrijding met heet water.

Dat heet water leidde weer onmiddellijk tot vragen van D66 in Maastricht. Een waslijst met vragen over hoeveel water nodig is, waar het water vandaan komt, het energieverbruik om het water te verhitten en natuurlijk welke CO2-footprint deze methode achterlaat? Het blijft een dilemma: staat ergens teveel onkruid dan is onze stad niet sjiek en sjoen, maar als we het via een bepaalde methode willen opruimen, is het ook niet goed. Het lijkt me een illusie dat we alle Maastrichtenaren gemobiliseerd krijgen om in de publieke ruimte op de knieën te gaan met een schilmesje.

Onkruid of natuurlijke aanwas van plantjes op een plek waar ze zich prettig voelen? Onkruid is zo subjectief als de neten. Al wil niemand neten op zijn hoofd.

Afsluiten wil ik deze week met een artikel uit de Volkskrant. Ik kreeg deze toegestuurd door Karlijn van der Graaf, beter bekend als de onovertroffen In Memoriam-auteur van De Nieuwe Ster. Ik heb hier uiteraard niets, maar dan ook werkelijk niets aan toe te voegen. Dank je Karlijn!