Inhoudsopgave
Het idee is sympathiek: de nog te plaatsen trafohuisjes (500) in Maastricht voorzien van een kunstige schildering, zodat ze geen storende objecten worden in de publieke ruimte. Het idee van raadslid Jan Janssen van het CDA is ook slim: kunst inzetten om van een probleem een kans te maken. Maar: de wethouder daarvoor een blanco cheque geven, dat is bijna dorpspolitiek. Een stad als Maastricht onwaardig.
OPINIE
Toch gebeurde dat gisteren. Een meerderheid van de gemeenteraad stemde in met de motie 'Elegante transformatorhuisjes Maastricht'. Daarin wordt de wethouder John Aarts de opdracht gegeven geld te zoeken binnen zijn budgetten en - eenmaal gevonden - dat geld vervolgens te besteden aan het beschilderen van trafohuisjes.
De motie kwam maandagavond als een donderslag bij heldere hemel op de radar. Hoewel sympathiek, geen onderbouwing van de noodzaak. Waarom trafo-huisjes beschilderen, terwijl er nog zoveel andere noden in de stad zijn? Allez: als je voor de huisjes kiest, dan kan dat nog een politieke keuze zijn. Geen onderbouwing van de noodzaak, maar ook geen enkel financieel kader. Geen norm voor wat een huisje maximaal mag kosten. Geen beperking aan het aantal huisjes. Geen indicatie welke huisjes wel en niet in aanmerking komen. De enige beperking is het budget dat Aarts kan vinden in de krochten van de gemeentefinanciën. Het enige dat Janssen over de kosten kon zeggen was dat het "misschien maximaal duizend euro per huisje" zou kunnen gaan kosten. En dat bedrag had hij te horen gekregen van de ambtenaren, die dat kennelijk wel redelijk voorkwam.
Aarts gaat enthousiast met de motie aan de slag, zo beloofde hij. Hij krijgt de vrije hand. Hoeft niet meer terug naar de raad, zolang hij geld heeft en zolang hij huisjes kan laten beschilderen. Stel dat Aarts 300.000 euro vindt, dan kan hij 300 huisjes laten doen voor 1000 euro. Hij kan ook 30 huisjes laten beschilderen voor 10.000 euro per huisje. Stel je voor dat Aarts een beroemde kunstenaar kan strikken die wel een huisje voor 25.000 euro wil doen, dan kan dat. Aarts heeft een blanco cheque gekregen, de raad heeft zijn budgetrecht volledig uit handen gegeven.
Eén coalitiepartij, D66, stemde tegen de motie. Juist omdat die financiële onderbouwing en de financiële vangrails ontbreken. Maastricht van Nu van Jo Smeets: "Voor Sinterklaas kon met pijn en moeite 2500 euro gevonden worden in het budget voor het armoedebeleid. Nu geven we zomaar een blanco cheque af. Hier kunnen we natuurlijk niet mee instemmen." Ook Jos Gorren van SAB, de SP, FVD, 50PLus en M:OED waren tegen. Allemaal om min of meer dezelfde reden: hoezo ineens een blanco cheque afgeven?
Volt stemde voor, maar was wel verbaasd over de opstelling van wethouder John Aarts. "Normaal wijst u alle voorstellen waarvoor geen dekking wordt aangegeven af. Nu omarmt u een voorstel waar geen financiële dekking voor is."
Rest de vraag: waar komt dit financiële 'beleid' ineens vandaan? Wat zit hier achter? Het is slechts gissen. Een ding is zeker: de verkiezingen komen eraan. En omdat in de motie nadrukkelijk de bijna 300 kunstenaars van het Samenwerkende Atelier Maastricht genoemd worden, net als de studenten van de kunstacademie, kunnen zij zich alvast verheugen op links en rechts wat opdrachtjes.
De tijd van cadeautjes uitdelen lijkt begonnen. "Sinterklaas bestaat en hij zit daar!", riep Hans Wiegel ooit wijzend op Joop den Uyl. In Maastricht zingen we gewoon een liedje over Sinterklaas:
Sinterklaos
dee heet gezag
Veer mage speule
Veer mage speule
Sinterklaos
dee heet gezag
Veer mage speule de gansen daag
Krik krak
Sjiemlala
Sjiemlala
Sjiemlala
Krik krak
Sjiemlala
Sjiemlala
Van onze partner
